Waar vroeger de jonge boeventronies nog prijkte op de spelerskaarten ziet de realiteit van Heren 2 er geheel anders uit. Geen donkere snorren, ruwe koppen en een forse dos haar op het hoofd. Geen spiermassa’s vergezeld van overwinningsblik vol drang en ambitie. Die tijd is voorbij.
In de grondig opgeknapte kantine van Sporthal Midland verzamelt zich het team voor een oefendriekamp. Mannen met wie we al jaren samen spelen. Sommigen al 17 jaar, anderen een jaar of 5. Volleybal is meer dan een sportief spelletje geworden. Ik kijk om me heen. Kale koppen en oude lijven. De gemiddelde leeftijd nadert inmiddels de 50 jaar, de blikken in even geslepen als…..de glazen van een bril.
Als er één overeenkomst is te vinden voor de heren van ons team dan is dit het feit dat de bril een niet te missen onderdeel van het leven begint uit te maken. Aan de tafel is een bonte verzameling te zien: bijziend, vèrziend, varifocus of gewoon een leesbril van de Blokker. Modern, stijlvol, studentikoos. Op de neus, het voorhoofd of nog hoger boven op het hoofd. Geen enkele man kan het zonder het glazen wonder.
En hoewel de beglazing buiten het veld noodzaak is, is hier in het veld weinig van te zien. Een enkeling heeft de trendy bril verruild voor een sportbril. De rest doet het zonder. Vooraf hebben we nog even een college van Feije gehad waarbij ons duidelijk is gemaakt dat er boven de 40 minimaal 1% kracht per jaar uit de spieren wegvloeit. We kijken elkaar nog eens aan en beseffen des te meer dat we het van die geslepenheid moeten hebben. De meester van deze school is Rob die deze speelwijze werkelijk tot een kunst heeft verheven. Een minuut van tevoren lijkt hij aan te kondigen dat hij gaat prikken en nog valt de bal direct achter het blok of in het gat in het midden.
De rest doet hem na, prikt, slaat geplaatst, serveert slim en probeert fouten te voorkomen. De oefenwedstrijden zijn een mooie opmaat voor een geweldig seizoen. De eerste wedstrijd hebben we inmiddels gewonnen door uit te voeren wat we oefenden. Niet in het geweld van de eerste klasse, maar gewoon in een groep van tegenstanders die met bewondering kijken naar hoe de weer verliezen tegen de oude mannen met bril. Hier voelen we ons thuis, hier zijn we één. De tweede klasse is ons theater, onze arena.
Gaan we dan alles winnen? Nee, vast niet. Onze verliesmomenten komen ook wel. Maar oh, wat is het leuk om even weer held te zijn, te winnen en alles even weer scherp te zien.
Marty