De herfst kent vele kanten. Soms is ze woest en grillig. Een bolle wind die je kan laten trillen op al je grondvesten. Kijk om je heen naar een groep mensen en je ziet als het ware de najaarsstorm aankomen. Soms is ze neerslachtig als de neerdwarrelde bladeren van een boom. Vandaag is ze kleurrijk. De laaghangende zon schijnt over koperen bladerenveld. Een rijke schakering aan kleuren versieren de bossen.
Zo niet afgelopen vrijdag. Het weer was ronduit saai. Over de wedstrijd hing een grijsgrauwe najaarsdeken. Een mistige wolk hing boven de sportzaal, waar al tijdens de wedstrijd de rottende lucht van zweetsokken en kniebanden te ruiken was. Warm werden we nauwelijks. We sukkelden in slaap bij een vroege avondzon en konden net op tijd wakker worden om 4 x de stand tot 25 in ons voordeel te beslechten. Zelfs het schrijven over een wedstrijd als deze wil niet echt lukken. Er restten ons slechts een beperkt aantal opties; drank, pillen, therapie of nog beter, de combi van dit alles.
Nu waren we tot voor kort redelijk gezegend met een Koninklijke Zielenknijpert in ons midden. En je hoorde het bijna niet meer, maar zijn afkomst is toch duidelijk noordelijker dan Amersfoort. Blijkbaar was het praten in ABN met “Gooise ÈRRH” te veel gevraagd, want al langere tijd lonkte de Drentse en Grûningse tongval. Bij hem ging een wedstrijd niet gewoon goed, maar kon slechter. Vrijdag was het dan zover; het laatste avondmaal voor Michiel bij Wilhelmina. Als discipelen verzamelen we ons om hem heen. Dronken de wijn in de vorm van bier, beschouwden de drie teamschotels als het gebroken brood. Het gaf ons weer hoop. Er ontstonden levendige gesprekken over de betere films en literatuur. Even vergaten we de ondragelijke saaiheid van de wedstrijd.
Niet lang daarna kwam de harde realiteit. “Dûhus…je gaat nu echt verhuizen, Nou het ga je goed hè, daar in…ûh…wat was het ook alweer…Haren zeg je? Oh, Zuidlaren….is er ook een Noord Laren dan…of Laren Buiten….Laren Airport??” De beste man is nog niet weg of de medicatie begon ook al uit te werken. De gekte sloeg weer toe.
Hoezeer ik Michiel ook de goddelijke eigenschappen gun, denk ik niet dat hij een even zo grote invloed op de mensheid zal hebben als de illustere voorganger. Michiel vertrekt en de kans dat hij na een dag of veertig weer terugkeert acht ik onwaarschijnlijk. En ja, als er over de wedstrijd en het team niets meer te zeggen valt, dan maar terechte aandacht voor een gewaardeerd vertrekkend verenigingslid.
Michiel..ook namens de mannen van WH2; Het waren twee geweldige dagen en het ga je goed in Drenthe.
Marty
Waar vroeger de jonge boeventronies nog prijkte op de spelerskaarten ziet de realiteit van Heren 2 er geheel anders uit. Geen donkere snorren, ruwe koppen en een forse dos haar op het hoofd. Geen spiermassa’s vergezeld van overwinningsblik vol drang en ambitie. Die tijd is voorbij.
In de grondig opgeknapte kantine van Sporthal Midland verzamelt zich het team voor een oefendriekamp. Mannen met wie we al jaren samen spelen. Sommigen al 17 jaar, anderen een jaar of 5. Volleybal is meer dan een sportief spelletje geworden. Ik kijk om me heen. Kale koppen en oude lijven. De gemiddelde leeftijd nadert inmiddels de 50 jaar, de blikken in even geslepen als…..de glazen van een bril.
Als er één overeenkomst is te vinden voor de heren van ons team dan is dit het feit dat de bril een niet te missen onderdeel van het leven begint uit te maken. Aan de tafel is een bonte verzameling te zien: bijziend, vèrziend, varifocus of gewoon een leesbril van de Blokker. Modern, stijlvol, studentikoos. Op de neus, het voorhoofd of nog hoger boven op het hoofd. Geen enkele man kan het zonder het glazen wonder.
En hoewel de beglazing buiten het veld noodzaak is, is hier in het veld weinig van te zien. Een enkeling heeft de trendy bril verruild voor een sportbril. De rest doet het zonder. Vooraf hebben we nog even een college van Feije gehad waarbij ons duidelijk is gemaakt dat er boven de 40 minimaal 1% kracht per jaar uit de spieren wegvloeit. We kijken elkaar nog eens aan en beseffen des te meer dat we het van die geslepenheid moeten hebben. De meester van deze school is Rob die deze speelwijze werkelijk tot een kunst heeft verheven. Een minuut van tevoren lijkt hij aan te kondigen dat hij gaat prikken en nog valt de bal direct achter het blok of in het gat in het midden.
De rest doet hem na, prikt, slaat geplaatst, serveert slim en probeert fouten te voorkomen. De oefenwedstrijden zijn een mooie opmaat voor een geweldig seizoen. De eerste wedstrijd hebben we inmiddels gewonnen door uit te voeren wat we oefenden. Niet in het geweld van de eerste klasse, maar gewoon in een groep van tegenstanders die met bewondering kijken naar hoe de weer verliezen tegen de oude mannen met bril. Hier voelen we ons thuis, hier zijn we één. De tweede klasse is ons theater, onze arena.
Gaan we dan alles winnen? Nee, vast niet. Onze verliesmomenten komen ook wel. Maar oh, wat is het leuk om even weer held te zijn, te winnen en alles even weer scherp te zien.
Marty
Het gehele Gooi was inmiddels overgenomen door kakkers en celebraties. Met dorpen als Laren en Blaricum als middelpunt van het land van de happy few and filthy rich. De Gooische matrassen als het moderne Sodom en Gomorra.
Er was echter één dorpje dat dapper stand hield. Eemnes als enclave van boeren die vol Eemliefhebbers de band met het aardse zijn blijven behouden en het hemelse koesteren. Een godvrezend dorp met een trotse kerk nog in het midden. Ditmaal geen kritische
noten over de tegenstanders, hun club en hun leden. Al was het maar omdat ons team
hier en daar banden heeft met de Volleemders. Ik wil mijn havenmeester niet voor het
hoofd stoten en Feije moet met het andere schaap weer gewoon een kopje koffie drinken in de keuken van de fysiopraktijk. Voor je weet wordt je eigen tekst op facebook
geplaatst en organiseert de Eemnesser club een uitje naar de Schuilenburg. Er worden
grepen, hooivorken en fakkels gepakt ipv kniebanden en een ballentas.
Het volleybal van Eemnes was niet van hoog niveau en ondanks dat wij in leeftijd
ongeveer zoveel ouder zijn als de door Maarten ooit gevonden oudheden aan de
Wakkere dijk, konden we toch gewoon winnen. Waren wij dan goed? Welnee! We
prutsten lekker mee, stonden aan de grond genageld als in de klei van de Eemdijk,
smeten de passes over het net als een baal stro op de wagen en de stand kroop zo traag
als dikke koeienstront richting de 25. Er rustte geen goddelijke zegen op het werk van
ons en dat van de boeren.
De mannen van Voleem dropen af en vertrokken vanuit de grote stad weer huiswaarts.
Ze keken niet achterom, want verlies is niet iets om nog eens op terug te kijken.
Bij ons was het nog lang onrustig in de bar en we genoten. We laafden
ons in het zondige bestaan van drank en teamschotels. We grapten en grolden, bralden
en rolden de één na de andere bitterbal de keel in. Het werd laat en nog veel later. De
volgende ochtend met koppijn langs de velden bij de jeugd met spijt in het lijf. Maar oh, wat was het weer leuk en belangrijk wat we deden.
Zo niet de boer uit Eemnes. Die was op tijd thuis, kuste zijn vrouw en ging snel slapen. Droomde hooguit van een wereldwedstrijd en werd fris wakker. Geen pijn in het hoofd, geen spier verrekt, en geen spijt in de ziel. De boer was gewoon gelukkig en tevree.
En de boer, hij ploegde voort.
Marty